I Versetti Biblici più popolari da Лука 17

Condividi

Тиигээд эдэгэһэн хүндөө: – Хүл дээрээ бодожо, гэртээ хари! Этигэлшни шамайе абараа! – гэжэ Иисүүс хэлэбэ.

Үдэртөө долоо дахин шамда муу юумэ хээд, долоо дахин ерэжэ: «Зэмэтэйб, хүлисэ», – гээ һаань, тэрэнээ хүлисэ.

Нэгэниинь эдэгэһэнээ гэнтэ мэдээд, шангаар Бурханай нэрэ алдаршуулан, һөөргөө бусаба. Тиигээд Иисүүсэй хүлдэ мүргэн унажа, баяр баясхалан хүргэбэ. Тэрэ самаряан хүн байгаа.

Тиимэһээ өөрыгөө анхаржа байгты! Хэрбээ аха дүүнэрэйшни нэгэн шамда муу юумэ хээ һаань, тэрээнээ буруушаа; хэрбээ зэмэеэ мэдэрээ һаань, хүлисэ.

– Арбан хүн эдэгээ бэшэ гүт? Бэшэ юһэншни хаанаб?

Иисүүс харюусаба: – Хэрбээ таанад горчицын жэжэхэн үрэһэнэй шэнээхэншье этигэлтэй байгаад, боди модондо: «Үндэһөөрөө газарһаа һугаржа, далай соо һуурижан урга!» – гэжэ хандабалтнай, тэрэ модон үгыетнай дуулаха.

Ами наһаяа абарха гэжэ оролдоһон хүн ами наһаяа алдаха, ами наһаяа үргэһэн хүн тэрэнээ тэхэрюулэн абарха.

Иисүүс шабинартаа хэлэбэ: – Хүнэй хорхойтожо, нүгэл хэхэ юумэн олон байдаг. Зүгөөр нүгэл хүүлэгшэ уй гашуудал үзэхэ! Эдэ багашуулай нэгыеньшье нүгэл хилэнсэдэ түлхиһэн хүндэ хүзүүндээ тээрмын шулуу уюулаад, далайн оёорто хаюулбалнь, өөртэнь дээрэ байха һэн.

Хүн түрэлхитэнэй Хүбүүнэй заларан ерэхэ тэрэ үдэрнүүдтэ Ной гэгшын үедэ болоһонтой адли гай гасалан ушарха: Нойн томо корабльда орожо һууха үдэр хүрэтэр хүнүүд эдеэлжэ, уужа, һамга абажа, хадамда гаража байгаа. Харин тиигэжэ байтар галаб эрьежэ, уһан аюул болоод, амитай юумэн хуу хосороо һэн.