Duchowa dyscyplina i ewangelizacja Przykład

DZIEŃ 3: UWIELBIENIE

C.S. Lewis powiedział: „Najcenniejszą rzeczą, jaką robią dla mnie Psalmy, jest wyrażenie tego samego zachwytu w Bogu, który sprawił, że Dawid tańczył”.

Co przychodzi ci na myśl, kiedy słyszysz określenie „uwielbienie”? Być może jest to święta uroczystość lub ramiona wzniesione wysoko w pochwalnej pieśni. Niezależnie od stylu czy tradycji, w centrum uwielbienia znajdują się: adoracja i celebracja. Patrząc w górę, uznajemy, że Jedyny Stwórca i Byt, którego nazywamy „Abba, Ojcze” (Rzymian 8:15), jest godny całego naszego uwielbienia i wysiłków. Z każdym oddechem, którym żyjemy, żyjemy dla Niego. 

Prawdopodobnie nic nie obrazuje tego lepiej niż 2 Księga Samuela 6:5, gdzie widzimy Dawida i jego ludzi przenoszących Arkę Pana do Jerozolimy: „Dawid oraz cały lud Izraela tańczyli i grali przed PANEM na różnego rodzaju instrumentach z cyprysowego drewna, na cytrach i harfach, na bębenkach, kołatkach i cymbałach”. Chwalili Boga swoimi ciałami i umysłami, sercami i siłą.

Dyscyplinę uwielbienia rozpoczynamy od uznania, kim jest Bóg. Z sercami pochylonymi w pokłonie, afirmujemy pełnię Boga: wszechwiedzącego i wszechobecnego, który jednak ukrywa się w cieniach naszych serc. Kiedy wielbimy Go za Jego dobroć i łaskę wylaną na nas, deklarujemy nasze zupełne ubóstwo i złamanie. Pierwsza Księga Kronik 16:23-31 zawiera pomocne wskazówki dotyczące tego, co pociąga za sobą wielbienie i adoracja Boga. 

W uwielbieniu odkrywamy również, że nasze serca tym bardziej zakochują się w naszym Zbawicielu, im wyraźniej Go widzimy. A w miarę jak nasza miłość pogłębia się, rośnie też nasza chęć bycia tym, czym On chce, abyśmy byli. W Liście do Rzymian 12:1 czytamy: „Zachęcam was zatem, bracia, ze względu na miłosierdzie Boże, abyście oddali swoje ciała na ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu — jako wyraz waszej rozumnej, wypływającej z głębi ducha służby”. Więc naszym następnym przystankiem w uwielbieniu jest przyznanie, że prawdziwe uwielbienie nie kończy się wraz z zaśpiewaniem ostatniej pieśni lub wypowiedzeniem ostatniej modlitwy. Prawdziwe uwielbienie trwa w każdym momencie życia. Prawdopodobnie wiele słyszeliśmy lub czytaliśmy o naszych ciałach jako „żywych ofiarach”. I mamy ten obraz ofiary wijącej się bez końca, aż (1) ucieknie ze stołu lub (2) przegra bitwę, poddając się. 

W rzeczywistości nasze życie nie jest nasze. Zostało kupione za odpowiednią cenę. Od czubka naszych palców u stóp do czubka głowy należymy do Pana. Odkupieni, odmienieni. Analogia gąsienica-motyl sięga tu daleko. Byliśmy kiedyś i teraz jesteśmy tacy sami… ale lepsi. 

Kiedy poddajemy się temu, że jesteśmy żywą ofiarą, będącą pod potężną i kochającą ręką Boga, który troszczy się o nasze dobro i dobro świata, nasze uwielbienie prowadzi nas do mówienia o Nim - innym. 

W najciemniejszych i najbardziej tragicznych sytuacjach nie możemy nie mówić innym o tym Bogu, którego uwielbiamy. Doświadczyli tego Paweł i Sylas:

Około północy Paweł i Sylas modlili się i śpiewali Bogu hymny. Przysłuchiwali się im więźniowie. Nagle zatrzęsła się ziemia, na tyle mocno, że przesunęły się fundamenty więzienia. Wszystkie drzwi stanęły natychmiast otworem i więzy wszystkich rozluźniły się. Obudzono stróża więziennego. Ten, gdy zobaczył otwarte drzwi więzienia, dobył miecza i chciał się zabić, sądząc, że więźniowie uciekli. Lecz Paweł zawołał: Nie czyń sobie nic złego! Jesteśmy tu wszyscy. Stróż poprosił o światło. Wskoczył do środka i przerażony przypadł do Pawła i Sylasa. A gdy już wyprowadził ich na zewnątrz, zapytał: Panowie, co mam czynić, abym był zbawiony? Odpowiedzieli mu: Uwierz w Pana Jezusa, a będziesz zbawiony — ty i twój dom. Następnie przekazali mu Słowo Pana, jemu oraz wszystkim, którzy byli w jego domu (Dzieje Apostolskie 16:25-32).

Prawdziwe uwielbienie musi wyrażać się wobec innych. Piotr i Jan mówią to w ten sposób: „My nie potrafimy nie mówić o tym, co widzieliśmy i słyszeliśmy” (Dzieje Apostolskie 4:20). Odczuliśmy dobroć Boga i pragniemy dzielić się Jego dobrocią i łaską z innymi. Owocem spełnionego uwielbienia jest życie pełne głoszenia. 

Pytania do refleksji: 

• W jaki sposób najlepiej uwielbiasz Boga?
• Czy kiedykolwiek doświadczyłeś Boga w potężny lub nowy sposób podczas uwielbienia? Jeśli tak, to jak?
• Jaka jest rola uwielbienia w odniesieniu do twojej osobistej ewangelizacji?
• W jaki sposób Bóg wzywa cię, byś tak wykorzystał swoje uwielbienie dla Niego, by szerzyło się ono na ludzi wokół ciebie?