Przebaczyć tym, którzy nas skrzywdziliPrzykład

Dar przebaczania

Wielu z nas żyje z nierozwiązanymi konfliktami, zerwanymi kontaktami i ciągłymi problemami z ludźmi. Jednak jest nadzieja! Bóg zaprojektował kościół jako zgromadzenie wierzących ludzi, którzy żyją ze sobą w pokoju. Dzisiejszy fragment zaleca wierzącym, aby byli „mili i serdeczni... przebaczający sobie nawzajem”. Nakaz bycia miłym i serdecznym jest wzmocniony poleceniem przebaczania. Przebaczanie to dar, jaki dajemy innym, to ofiarny styl życia, którym uwalniamy innych od odpowiedzialności za ich przewinienia wobec nas. Przez to, że Bóg dał własnego Syna, by zmazał wszystkie nasze grzechy, możemy przebaczać innym; Bóg już zapłacił cenę. Kiedy przebaczamy innym, korzystamy z ofiarnego Bożego daru w Chrystusie.

Motywacji do takiego wylewania miłości nie znajdziemy we własnym sercu. Bierze się ona raczej od Boga i z tego, co dla nas zrobił, by nam przebaczyć w Chrystusie. Dług musi zostać spłacony ze względu na zło, które zostało popełnione. Kiedy jednak uwalniamy od odpowiedzialności za przewinienia popełnione wobec nas, wyrażamy ufność w to, że Boża łaska zapłaci ich cenę. W efekcie sami doznajemy uwolnienia w naszym życiu. Pozwala nam to cieszyć się wolnością w Chrystusie i harmonią z innymi! Wyobraź sobie tę wolność i życzliwość, jakiej byśmy doświadczali, gdyby wszystkie nasze relacje charakteryzowały się pełnym i hojnym wybaczaniem. Nasza społeczność wierzących jest utrzymywana i umacniana przez miłe, serdeczne i przebaczające relacje.