Niebezpieczeństwo porównywania się z innymiPrzykład

Dzisiaj jeszcze jedna myśl dotycząca porównywania się, która wydaje mi się dość ważna.

Dlaczego się porównujemy? Tak zostaliśmy nauczeni. Mamy to we krwi, bo jest to jeden z najczęściej stosowanych środków wychowawczych i motywacyjnych. Nasi najbliżsi, wychowawcy i nauczyciele porównywali nas do innych, wierząc, że dzięki temu wyplenią z nas cechy, które uważali za niepożądane, a zaszczepią te, które uważali za wartościowe.

Może jako rodzic powielasz podobne zachowania? Dziecko przynosi ze szkoły czwórkę, a ty pytasz, jakie oceny mieli koleżanki i koledzy? Porównujemy dziecko do Zosi, która tak szybko opanowała naukę czytania, do Karolka, który szybciej nauczył się pływać, do Kuby, który się nie mazgai, itp… Pewnie pamiętasz to ze swojego dzieciństwa. Podobało ci się to? Motywowało cię to do bardziej wytężonej pracy? Czy dawało poczucie bycia jak na cenzurowanym? Oczekiwania i poprzeczka postawione zostały zbyt wysoko, co działało demotywująco. A nawet jeśli próbowało się sprostać, ciągle nie udało się dorównać komuś lepszemu.

Jako dorośli nadal to robimy – wobec siebie i wobec innych. Rozwijamy naszą miarkę, do której przystawiamy ludzi. Osądzamy, kto jest lepszy, a kto gorszy. Dzielimy na różne sorty. Na szczęście Bóg tak nie postępuje z nami jako swoimi dziećmi. Nigdy nie pokazuje palcem: „Patrz na Jurka, on już jest taki duchowy. Zobacz, jak Krysia długo się modli… też tak powinieneś”. Bóg nigdzie nie używa słowa „powinieneś” – „powinieneś być już dalej na drodze z Nim, być bardziej posłuszny…”. Ale stale i na nowo motywuje cię przez swojego Ducha, wskazując na Jezusa, który z miłości oddał za ciebie życie.

Apostoł Paweł pisał do Tymoteusza, zachęcając go do dalszej wytrwałej pracy:

„Z uwagi na to przypominam ci, abyś z odwagą wciąż na nowo rozpalał w sobie żar duchowego daru, który otrzymałeś od Boga. Z Jego to bowiem powodu przyjąłeś odpowiedzialności, które osobiście ci powierzyłem. Pamiętaj przy tym, że Bóg nie dał nam ducha tchórzostwa, lecz w swoim Duchu wyposaża nas w moc do życia według Chrystusowego wzorca ofiarnej miłości – w samodyscyplinie i trzeźwym myśleniu opartym na właściwej ocenie sytuacji” (2 List do Tymoteusza 1:6-7).

Niech będzie to też dzisiaj zachętą dla ciebie. Jest z tobą Ten, dzięki któremu możesz bez poczucia wyższości czy niższości być po prostu sobą. Żyj jako wolny człowiek.