Известные библейские стихи из LUCAS 14

Поделиться

“Kon ang bisan sin-ong tawo nagakari sa akon kag wala nagadumut sang iya kaugalingon nga amay kag iloy kag asawa kag mga anak kag mga utud nga lalaki kag mga utud nga babayi, hoo, kag bisan sang iya kaugalingon nga kabuhi, indi sia mangin-akon gintoton-an.

Ang bisan sin-o nga wala nagapas-an sang iya kaugalingon nga cruz kag nagasonod sa akon, indi mangin-akon gintoton-an.

Kay ang tagsatagsa nga nagapakataas sang iya kaugalingon paubson, kag ang nagapaubus sang iya kaugalingon pataason.”

Busa gani, ang bisan sin-o sa inyo nga indi magbiya sang tanan niya nga pagkabutang indi sia mangin-akon gintoton-an.

Kay sin-o bala sa inyo, nga nagahandum sa pagtukud sing torre, nga indi anay maglingkod kag mag-isip sang kabilihanan, kon may igapahuman sia? Basi kon, sang nabutang niya ang sadsaran, kag indi makasarang sa pagtapus, ang tanan nga makakita sini magasugud sa pag-uligyat sa iya, nga nagasiling, ‘Ining tawo nagsugud sa pagtukud, kag wala makasarang sa pagtapus.’

Apang kon nagahimo ikaw sing sinalosalo, agdaha ang mga imol, ang mga pingkaw, ang mga piang, ang mga bulag, kag manginbulahan ikaw, bangud nga wala sila sing ibalus sa imo. Kay balusan ka sa pagkabanhaw sang mga matarung.”

“Ang asin maayo; apang kon ang asin magtab-ang, ano bala ang pagpaasin sini? Wala ini sing pulus bisan sa duta ukon sa bulutangan sang higko; ginapilak ini sa gowa. Ang may mga idulungug sa pagpamati, magpamati sia.”