Известные библейские стихи из Eoin 7

Поделиться

An té chreideas ionnam‐sa, mar adubhairt an scrioptúir, rithfidh as a bhroinn sruthanna uisce bheo.

Agus an lá deireannach de’n fhéile, an lá mór, do sheas Íosa agus do ghlaodh sé ós árd, Má tá tart ar aon duine, tagadh sé chugam‐sa, agus óladh sé.

Acht is i dtaobh an Spioraid do bhí le glacadh aca‐san do chreidfeadh ann, adubhairt sé an méid sin: óir do bhí an Spiorad gan bronnadh fós; de bhrigh go raibh Íosa gan glóiriú fós.

Ná beiridh breith de réir na súile, acht beiridh breith cheart.

An té labhras uaidh féin, is í a ghlóir féin loirgeas sé; acht an té loirgeas glóir an té do chuir uaidh é, ata seisean fírinneach, agus ní fhuil mí‐chneastacht ann.

D’fhreagair Íosa iad, agus adubhairt sé, Ní liom féin mo theagasc‐sa, acht leis an té do chuir uaidh mé.

Ní fhéadann an saoghal fuath do thabhairt daoibh‐se; acht atá fuath aige dhamh‐sa, de bhrigh go dtugaim fiadhnaise ’n‐a thaobh go bhfuil a ghníomhartha go h‐olc.