โยบ 18:1-17

แล้วบิลดัดชาวชูอาห์ตอบว่า “ท่านทั้งหลายจะค้นหาถ้อยคำนานเท่าใด? จงใคร่ครวญ แล้วเราจะพูด ไฉนเราจึงถูกนับให้เป็นสัตว์? ไฉนเราจึงเป็นคนโฉดในสายตาของท่านทั้งหลาย? ท่านผู้ฉีกตัวของท่านด้วยความโกรธ จะให้แผ่นดินโลกถูกทอดทิ้งเพราะเห็นแก่ท่านหรือ? จะให้ก้อนหินโยกย้ายจากที่ของมันหรือ? “เออ ความสว่างของคนอธรรมจะถูกดับเสีย และเปลวไฟของเขาไม่ส่องแสงอีก ดวงสว่างในเต็นท์ของเขามืด และตะเกียงที่อยู่เหนือเขาก็ดับ ย่างก้าวอันแข็งแรงของเขาก็สั้นเข้า และแผนการของเขาเองคว่ำเขาลง เพราะเท้าของเขาเข้าไปติดตาข่าย และเขาเดินอยู่บนหลุมพราง กับดักอันหนึ่งฉวยส้นเท้าของเขาไว้ แร้วอันหนึ่งรัดเขาไว้ มีบ่วงซ่อนอยู่ในดินไว้ดักเขา มีกับอยู่ในทางไว้ดักเขา สิ่งน่าหวาดเสียวทำให้เขาตกใจอยู่รอบด้าน และไล่ติดส้นเท้าของเขาอยู่ กำลังของเขาร่อยหรอไปเพราะความหิว และภัยพิบัติก็พร้อมจะให้เขาสะดุด ผิวหนังของเขา โรคก็กินเสีย โรคร้ายก็กินแขนขาของเขา เขาถูกถอนออกจากเต็นท์ที่เขาไว้วางใจ และถูกนำมายังพระราชาแห่งความสยดสยอง ท่านจะอาศัยอยู่ในเต็นท์ของเขา เพราะมันไม่ใช่ของเขาอีกต่อไป มีกำมะถันเกลื่อนกลาดเหนือที่อยู่ของเขา จากเบื้องล่าง รากของเขาแห้งไป และจากเบื้องบน กิ่งของเขาเหี่ยวไป การระลึกถึงเขาพินาศไปจากโลก และเขาไม่มีชื่ออยู่ในถนน