โยเอล 2:7-19

พวกมันวิ่งเหมือนนักรบ และปีนกำแพงเหมือนทหาร ต่างก็เดินตามทางของตัวเอง พวกมันเดินอย่างไม่แตกแถว พวกมันไม่ชนกันเลย ต่างก็เดินอยู่ในทางของตน มันตะลุยฝ่าอาวุธ และไม่มีอะไรอาจยับยั้งได้ พวกมันกระโดดเข้าไปในเมือง มันวิ่งอยู่บนกำแพง พวกมันปีนเข้าไปในบ้าน มันเข้าไปทางหน้าต่างเยี่ยงโจร แผ่นดินโลกสั่นไหวต่อหน้ามัน ท้องฟ้าก็สั่นสะเทือน ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ก็มืดไป ดวงดาวทั้งหลายก็อับแสง พระยาห์เวห์เปล่งพระสุรเสียง ต่อหน้ากองทัพของพระองค์ กองทัพของพระองค์ใหญ่โตยิ่งนัก ผู้ที่ทำตามคำบัญชาของพระองค์มีจำนวนมหาศาล เพราะว่าวันแห่งพระยาห์เวห์นั้นยิ่งใหญ่ และน่ากลัวอย่างยิ่ง ใครเล่าจะทนอยู่ได้? พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้ว่า “ถึงกระนั้นก็ดี บัดนี้ พวกเจ้าจงกลับมาหาเราด้วยสุดใจ ด้วยการอดอาหาร การร้องไห้ และการโอดครวญ จงฉีกใจของพวกเจ้า ไม่ใช่ฉีกเสื้อของเจ้า” จงกลับมาหาพระยาห์เวห์พระเจ้าของพวกท่าน เพราะว่าพระองค์ทรงเปี่ยมด้วยพระคุณและพระกรุณา พระองค์กริ้วช้าและบริบูรณ์ด้วยความรักมั่นคง และเปลี่ยนพระทัยไม่ลงโทษ ใครจะรู้ได้ พระองค์อาจทรงกลับมาและเปลี่ยนพระทัย ทั้งทรงเหลือพรไว้ข้างหลัง คือให้มีธัญบูชาและเครื่องดื่มบูชา ถวายแด่พระยาห์เวห์พระเจ้าของท่าน จงเป่าเขาสัตว์ในศิโยน จงจัดพิธีอดอาหาร จงเรียกประชุมทำพิธี จงรวบรวมประชาชน จงชำระชุมนุมชนให้บริสุทธิ์ จงประชุมพวกผู้ใหญ่ จงรวบรวมเด็กๆ แม้แต่เด็กที่ยังกินนม จงให้เจ้าบ่าวออกจากเรือนหอ และเจ้าสาวออกจากห้องของตน ให้บรรดาปุโรหิต คือผู้ปรนนิบัติพระยาห์เวห์ ร้องไห้อยู่ระหว่างเฉลียงกับแท่นบูชา และให้ทูลว่า “ข้าแต่พระยาห์เวห์ ขอทรงเวทนาประชากรของพระองค์ ขออย่าทรงให้มรดกของพระองค์เป็นที่เยาะเย้ย หรือเป็นคำเปรียบเปรยเย้ยหยันท่ามกลางประชาชาติ ควรหรือที่เขาจะกล่าวท่ามกลางชนชาติทั้งหลายว่า ‘พระเจ้าของพวกเขาอยู่ที่ไหน?’ ” แล้วพระยาห์เวห์ทรงหวงแหนแผ่นดินของพระองค์ และทรงสงสารประชากรของพระองค์ พระยาห์เวห์ทรงตอบประชากรของพระองค์ว่า “นี่แน่ะ เราจะส่งข้าว เหล้าองุ่น และน้ำมันให้แก่เจ้า เจ้าทั้งหลายจะอิ่มหนำสำราญ เราจะให้พวกเจ้า ไม่ถูกเยาะเย้ยท่ามกลางประชาชาติอีก