โยเอล 2:7-19

มันทั้งหลายวิ่งเหมือนทหาร และปีนกำแพงเหมือนนักรบ ต่างก็เดินไปตามทางของตัว มันไม่แตกแถวออกไป มันทั้งหลายไม่รวนกันเลย ต่างก็เดินอยู่ในทางของตน มันตะลุยฝ่าอาวุธ ไม่มีอะไรยับยั้ง มันกระโดดเข้าในเมือง มันวิ่งอยู่บนกำแพงเมือง มันปีนเข้าไปในบ้านเรือน มันเข้าไปทางหน้าต่างเหมือนกับโจร แผ่นดินโลกหวั่นไหวต่อหน้ามัน ฟ้าสวรรค์สั่นสะเทือน ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ก็มืดไป ดวงดาวก็อับแสง พระเจ้าทรงส่งพระสุรเสียง ต่อกองทัพของพระองค์ กองทัพของพระองค์ใหญ่โตยิ่งนัก ผู้ที่กระทำตามพระวจนะของพระองค์นั้นมีเดชานุภาพมาก เพราะว่าวันของพระเจ้าเป็นวันใหญ่โตและน่ากลัวยิ่งนัก ผู้ใดเล่าจะทนอยู่ได้ พระเจ้าตรัสว่า <<ถึงกระนั้นก็ดี เจ้าทั้งหลายจงกลับมาหาเราเสียเดี๋ยวนี้ ด้วยความเต็มใจ ด้วยการอดอาหาร ด้วยการร้องไห้ และด้วยการโอดครวญ จงฉีกใจของเจ้า มิใช่ฉีกเสื้อผ้าของเจ้า>> จงหันกลับมาหาพระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่านทั้งหลาย เพราะว่าพระองค์ทรงกอปรด้วยพระคุณและทรงพระกรุณา ทรงกริ้วช้าและบริบูรณ์ด้วยความรักมั่นคง และทรงกลับพระทัยไม่ลงโทษ ใครจะรู้ได้ พระองค์อาจจะทรงกลับและเปลี่ยนพระทัย และทรงอำนวยพระพรไว้ คือให้มีธัญญบูชาและเครื่องดื่มบูชาสำหรับถวาย แด่พระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่านแล้ว จงเป่าเขาสัตว์ที่ในศิโยน จงเตรียมทำพิธีอดอาหาร จงเรียกประชุมตามพิธี จงรวบรวมบรรดาประชาชน จงชำระชุมนุมชนให้บริสุทธิ์ จงประชุมบรรดาผู้ใหญ่ จงรวบรวมเด็กๆ แม้ว่าเด็กที่ยังกินนม จงให้เจ้าบ่าวออกจากเรือนหอ และเจ้าสาวออกจากห้องของตน ให้ปุโรหิต คือผู้ปรนนิบัติพระเจ้า คร่ำครวญอยู่ระหว่างเฉลียงและแท่นบูชา ให้ทูลว่า <<ข้าแต่พระเจ้า ขอทรงเวทนาประชากรของพระองค์ ขออย่าทรงกระทำให้มรดกของพระองค์ที่เขาประณามกัน และเป็นที่เยาะเย้ยในท่ามกลางประชาชาติ ควรหรือที่เขาจะกล่าวท่ามกลางชนชาติทั้งหลายว่า <พระเจ้าของเขาอยู่ที่ไหน> >> แล้วพระเจ้าทรงหวงแหนแผ่นดินของพระองค์ และทรงสงสารประชากรของพระองค์ พระเจ้าทรงตอบประชากรของพระองค์ว่า <<ดูเถิด เราจะส่ง ข้าว เหล้าองุ่น และน้ำมันให้แก่เจ้า เจ้าทั้งหลายจะได้อิ่มหนำสำราญ เราจะไม่กระทำให้เจ้า เป็นที่เขาประณามกันท่ามกลางประชาชาติต่อไปอีก