โยบ 18:1-17

แล้วบิลดัดตระกูลชูอาห์ตอบว่า <<ท่านทั้งหลายจะค้นหาถ้อยคำนานเท่าใด จงใคร่ครวญแล้วพวกเราจะพูด ทำไมเราจึงถูกนับให้เป็นสัตว์ ทำไมเราจึงเป็นคนโฉดในสายตาของท่านทั้งหลาย ท่านผู้ฉีกตัวของท่านด้วยความโกรธของท่าน จะให้แผ่นดินโลกถูกทอดทิ้ง เพราะเห็นแก่ท่านหรือ หรือจะให้ก้อนหินโยกย้ายจากที่ของมัน <<เออ ความสว่างแห่งคนอธรรมจะถูกดับเสีย และเปลวไฟของเขาไม่ส่องแสงอีก ดวงสว่างในเต็นท์ของเขามืด และตะเกียงที่อยู่เหนือเขาก็ดับ ก้าวอันแข็งแรงของเขาก็สั้นเข้า และความคิดอ่านของเขาเอง ก็คว่ำเขาลง เพราะเขาถูกเหวี่ยงเข้าไปในข่าย ด้วยเท้าของเขาเอง และเขาเดินอยู่บนหลุมพราง กับอันหนึ่งฉวยส้นเท้าของเขาไว้ แร้วจะรัดเขาไว้ มีบ่วงซ่อนอยู่ในดินไว้ดักเขา มีกับอยู่ในทางไว้ดักเขา สิ่งน่าหวาดเสียวทำให้เขาตกใจอยู่รอบด้าน และไล่ติดส้นเท้าของเขาอยู่ กำลังของเขาก็กร่อนไปเพราะความหิว และภัยพิบัติก็คอยพร้อมอยู่ที่ข้างเขา ผิวหนังของเขาโรคก็กินเสีย เออ โรคระบาดก็กินแขนขาของเขา เขาถูกถอนออกจากเต็นท์ที่เขาไว้วางใจ ถูกนำมายังพระราชาแห่งความน่าหวาดเสียว สิ่งที่ไม่ใช่ของเขาอาศัยอยู่ในเต็นท์ของเขา มีกำมะถันเกลื่อนกลาดอยู่เหนือที่อยู่ของเขา รากของเขาแห้งไป และกิ่งของเขาเหี่ยวไป การระลึกถึงเขาพินาศไปจากโลก และเขาไม่มีชื่ออยู่ในถนน