MGA KAWIKAAN 8:1-36

Hindi ba umiiyak ang karunungan, At inilalabas ng unawa ang kaniyang tinig? Sa taluktok ng mga mataas na dako sa tabi ng daan, Sa mga salubungang landas, siya'y tumatayo; Sa tabi ng mga pintuang-bayan sa pasukan ng bayan, Sa pasukan sa mga pintuan siya'y humihiyaw ng malakas: Sa inyo, Oh mga lalake, ako'y tumatawag; At ang aking tinig ay sa mga anak ng mga tao. Oh kayong mga musmos, magsiunawa kayo ng katalinuhan; At, kayong mga mangmang, makaunawa kayo sa puso. Kayo'y mangakinig, sapagka't magsasalita ako ng mga marilag na bagay; At ang buka ng aking mga labi ay magiging mga matuwid na bagay, Sapagka't ang aking bibig ay sasambit ng katotohanan; At kasamaan ay karumaldumal sa aking mga labi. Lahat ng mga salita ng aking bibig ay sa katuwiran; Walang bagay na liko o suwail sa kanila. Pawang malilinaw sa kaniya na nakakaunawa, At matuwid sa kanila na nangakakasumpong ng kaalaman. Tanggapin mo ang aking turo at huwag pilak; At ang kaalaman na higit kay sa dalisay na ginto. Sapagka't ang karunungan ay maigi kay sa mga rubi; At lahat ng mga bagay na mananasa ay hindi maitutulad sa kaniya. Akong karunungan ay tumatahan sa kabaitan, At aking nasusumpungan ang kaalaman at gunita. Ang pagkatakot sa Panginoon ay ipagtanim ang kasamaan; Kapalaluan, at kahambugan at masamang lakad, At ang masamang bibig ay aking ipinagtatanim. Payo ay akin at magaling na kaalaman: Ako'y kaunawaan; ako'y may kapangyarihan, Sa pamamagitan ko ay naghahari ang mga hari, At nagpapasiya ng kaganapan ang mga pangulo. Sa pamamagitan ko ay nagpupuno ang mga pangulo, At ang mga mahal na tao, sa makatuwid baga'y lahat ng mga hukom sa lupa. Aking iniibig sila na nagsisiibig sa akin; At yaong nagsisihanap na masikap sa akin ay masusumpungan ako. Mga kayamanan at karangalan ay nasa akin; Oo, lumalaging mga kayamanan at katuwiran. Ang bunga ko ay maigi kay sa ginto, oo, kay sa dalisay na ginto; At ang pakinabang sa akin kay sa piling pilak. Ako'y lumalakad sa daan ng katuwiran, Sa gitna ng mga landas ng kahatulan: Upang aking papagmanahin ng pagaari yaong nagsisiibig sa akin, At upang aking mapuno ang kanilang ingatang-yaman. Inari ako ng Panginoon sa pasimula ng kaniyang lakad, Bago pinasimulan ang kaniyang mga gawa ng una. Ako'y nalagay mula noong araw mula ng walang pasimula, Bago nalikha ang lupa. Ako'y nailabas ng wala pang mga kalaliman; Nang wala pang mga bukal na sagana ng tubig. Bago ang mga bundok ay nalagay, Bago ang mga burol ay ako'y nailabas: Samantalang hindi pa niya nililikha ang lupa, ni ang mga parang man, Ni ang pasimula man ng alabok ng sanglibutan. Nang kaniyang itatag ang langit nandoon ako: Nang siya'y maglagay ng balantok sa balat ng kalaliman: Nang kaniyang pagtibayin ang langit sa itaas: Nang maging matibay ang mga bukal ng kalaliman: Nang bigyan niya ang dagat ng kaniyang hangganan, Upang huwag salangsangin ng tubig ang kaniyang utos: Nang kaniyang iayos ang mga patibayan ng lupa: Nasa siping nga niya ako na gaya ng matalinong manggagawa: At ako ang kaniyang ligaya sa araw-araw, Na nagagalak na lagi sa harap niya; Na nagagalak sa kaniyang tinatahanang lupa; At ang aking kaaliwan ay sa mga anak ng mga tao. Ngayon nga, mga anak ko, dinggin ninyo ako: Sapagka't mapalad ang nangagiingat ng aking mga daan. Mangakinig kayo ng turo, at kayo'y magpakapantas, At huwag ninyong tanggihan. Mapalad ang tao na nakikinig sa akin, Na nagbabantay araw-araw sa aking mga pintuang-bayan, Na naghihintay sa mga haligi ng aking mga pintuan. Sapagka't sinomang nakakasumpong sa akin, ay nakakasumpong ng buhay. At magtatamo ng lingap ng Panginoon. Nguni't siyang nagkakasala laban sa akin ay nagliligaw ng kaniyang sariling kaluluwa; Silang lahat na nangagtatanim sa akin ay nagsisiibig ng kamatayan.