Amavesi eBhayibheli adumile avela kokuthi Lúcas 14

Dlulisela

Má ṫig aoinneaċ ċugam-sa, agus gan fuaṫ aige ar a aṫair, agus ar a ṁáṫair, agus ar a ṁnaoi, agus ar a ċloinn, agus ar a ḋearḃráiṫre, agus ar a ḋeirḃṡeaṫraċa, agus fosta fiú ar a anam féin, ní féidir dó a ḃeiṫ ina ḋeisciobal agam.

Agus an té naċ n-iomċrann a ċros, agus naċ dtig mo ḋiaiḋ-se, ní féidir dó a ḃeiṫ ina ḋeisciobal agam.

Óir gaċ duine a árduiġeas é féin, ísleoċar é: agus an té a ísliġeas é féin, árdóċar é.

Mar an gcéadna, dá ḃríġ sin, gaċ duine agaiḃ naċ dtréigeann a ḃfuil aige, ní féidir dó a ḃeiṫ ina ḋeisciobal agam.

Óir cé agaiḃ, agus mian aige túr a ṫógáil, naċ suiḋeann síos ar dtús leis an ċostas a ḃíos riaċtanaċ a ċunntas, féaċaint an ḃfuil go leor aige le n-a ċríoċnuġaḋ, Ar eagla, i ndiaiḋ an duḃṡraiṫ a leagan, agus gan é ábalta a ċríoċnuġaḋ, go dtoisiġeaḋ gaċ duine dá ḃfeicfeaḋ é a ṁagaḋ faoi, Ag ráḋ: Ṫóisiġ an duine ṡeo a ṫógáil tiġe, agus ní raiḃ sé ábalta a ċríoċnuġaḋ.

Aċt nuair a ġní tú féasta, goir na boċta, na daoine cioṫ-ramaċa, na bacaiġ agus na daill. Agus béiḋ tú beannuiġṫe, de ḃríġ naċ mbíonn sé ar a gcumassan cúiteaṁ aḋéanaṁ leat; óir ḋéanfar cúiteaṁ leat i n-eiséirġe na ḃfíréan.

Is maiṫ an rud salann; aċt má ċailleann an salann a ḃríġ, cá leis a gcuirfear blas air? Ní ḃíonn maiṫ ann do’n talaṁ, ná do’n ċarn aoiliġ, aċt caiṫfear amaċ é. An té a ḃfuil cluasa ċun éisteaċta air, éisteaḋ sé.