Amavesi eBhayibheli adumile avela kokuthi Eóin 14

Dlulisela

Fágaim síoṫċáin agaiḃ; tugaim mo ṡíoṫċáin daoiḃ; ní mar a ṫugann an saoġal a ṫugaim-se ḋaoiḃ. Ná bíoḋ buaireaṁ ar ḃúr gcroiḋe, ná eagla.

Duḃairt Íosa leis: Is mise an tslíġ, agus an ḟírinne, agus an ḃeaṫa; ní ṫagann aoinne ċun an Aṫar aċ tríom-sa.

Ná tagaḋ buaireaṁ an ḃúr gcroiḋe. Creideann siḃ i nDia; creidiḋ ionam-sa leis.

Aċ an Sólásaiḋe, an Spioraid Naoṁ, an t-é a ċuirfiḋ an t-Aṫair uaiḋ am’ ainim-se, múinfiḋ sé sin daoiḃ gaċ níḋ, agus cuirfiḋ sé i nḃúr gcuiṁne gaċ níḋ d’á ndéarfad liḃ.

An t-é go ḃfuil m’aiṫeanta-sa aige agus do ċoimeádann iad, siné an t-é go ḃfuil grád aige ḋom; agus an t-é go ḃfuil grád aige ḋom, beiḋ gráḋ agam’ Aṫair dó; agus beiḋ gráḋ agam-sa ḋó agus taisbeánfad mé féin dó.

Agus iarrfad-sa ar an Aṫair é, agus cuirfiḋ sé ċúġaiḃ Sólásaiḋe eile ċun fanṁaint agaiḃ go deó; Spioraid na fírinne, náċ féidir do’n tsaoġal a ġlacaḋ, óir ní ḟeiceann sé é ná ní aiṫniġeann sé é; aċ aiṫnéoċaiḋ siḃ-se é, mar fanfaiḋ sé agaiḃ, agus beiḋ sé ionaiḃ.

Agus pé rud a ḋ’iarrfaiḋ siḃ ar an Aṫair am’ ainim-se déanfad-sa an rud san, i dtreó go ḃfaġaiḋ an t-Aṫair glóire sa Ṁac. Má iarrann siḃ aon rud orm am’ ainim-se déanfad an rud san.

Má tá gráḋ agaiḃ dom coimeádaiḋ m’aiṫeanta.

Is mó árus i dtiġ m’Aṫar; dá mba ná beaḋ, do neósfainn daoiḃ é: óir táim ag dul ag cur áite i n-eagar ḋaoiḃ.

Agus má imṫiġim agus áit do ċur in-eagar ḋaoiḃ, táim ag teaċt airís agus glacfad ċúġam féin siḃ, i dtreó, an áit ’na mbead-sa go mbeiḋ siḃ-se ann, leis.

Duḃairt Tomás leis: A Ṫiġearna, ní h-eól dúinn cá ḃfuilir ag imṫeaċt, agus conus is féidir dúinn an tslíġ d’aiṫint?