Amavesi eBhayibheli adumile avela kokuthi Luka 13

Dlulisela

«Pangat kaik vägi sihe, miše putta südäimehe ahthan uksen kal՚t. Minä sanun teile: äjad tahtoiba putta sinna, no ei voigoi.

Sigä oli naine, kudambad kahesatoštkümne vot mokiči paha heng. Heng tegi händast läžujaks, muga miše händast vedi kokovicaks, i hän ei voind oigeta sel՚gäd. Nägištades naižen Iisus kucui händast ičezennoks i sanui: «Sinä oled terveh ičeiž kibuspäi.»

Hän pani käded naižen päle, i naine sid՚-žo oigenzi sel՚gän i ülenzoitaškanzi Jumalad.

I muga oma jäl՚gmäižed, ked linneba ezmäižin, i oma ezmäižed, ked linneba jäl՚gmäižin.»

Tuleb se aig, konz pertin ižand libub i sauptab uksen. A tö seižuškandet irdal, kolkotaškandet i kidastaškandet: ‘Ižand, Ižand, avaida meile!’, a hän sanub: ‘En tunde teid, en teda, kuspäi tö olet.’

Ka ei – sanun minä teile – no ku et käraukoiš grähkišpäi, ka tö kaik mugažo kolet.»

No hän sanub: ‘Sanun teile: en tunde teid, en teda, kuspäi tö olet. Mängat tägäpäi, kaik tö pahudentegijad!’

Iisus sanui jäl՚ghe: «Mitte Jumalan valdkund om? Min vuitte se om? Se om kuti gorčicansemen, kudamban mez՚ semenzi linmaha. Se kazvoi korktaks puks, i taivhan lindud tehliba ičeze pezad sen oksile.»