1 Пятра: 5-дзённы План ЧытанняУзор

Пётр пачынае сваё пасланне з добрай навіны. Язычнікі, якія раней не належалі да Божага народа, цяпер абраныя Богам. Гэтыя чужынцы цяпер усынаўляныя і нарадзіліся зноў у сям'ю Божую. Збаўленне, што гарантавана Ісусам і Яго пакутамі, яшчэ не наступіла цалкам. Цяпер Божы народ павінен чакаць у выгнанні. Таму Пётр заклікае свой народ падрыхтавацца.

Як Ізраіль рыхтаваўся пакінуць Егіпет і ўвайсці ў новую зямлю, так і гэтыя вернікі павінны “падпяразваць свае паясы”, ідучы ў новую краіну. Для Пятра гэта азначае паводзіць сябе адпаведным чынам і трымацца надзеі на Хрыста. Народ Божы адмаўляецца ад жарсцей і жаданняў старога царства і апранае святасць, якую патрабуе Царства Божае. Падрыхтоўка таксама азначае, што народ Божы поўнасцю ўскладае сваю надзею на добрую навіну, якую прынясе Ісус. Давяраючы Цару Ісусу і паводзячы сябе як грамадзяне Божага Царства, мы рыхтуемся ўвайсці ў новую краіну.

Аднак жыццё чужынца — гэта таксама жыццё ў страху. Маецца на ўвазе не страх перад пераследам ці боязь быць іншым (хоць гэта таксама рэальнасць), а страх, які паходзіць ад разумення цаны грамадзянства ў Божым Царстве. Народ Божы быў выкуплены не за нешта малаважнае, як золата ці срэбра, а за каштоўную кроў Ісуса. Ізраіль пакінуў Егіпет толькі пасля таго, як прайшоў пад дзвяровымі вушакамі, пакрытымі крывёю. І на шляху да новага дома і яўрэі, і язычнікі павінны прайсці пад ценем крывавага крыжа. Грамадзяне Божага Царства закліканыя любіць ахвярна, як іх Збавіцель, і адмовіцца ад таго зла, якое прыбіла Ісуса да крыжа. Кожны вернік павінен пакінуць мінулыя звычкі, баючыся зняважыць тое, што Бог зрабіў для іх, і спадзявацца на іншую надзею.

Спрадвеку Бог ведаў, што Ён аддасць сваё жыццё для збаўлення свайго народа. У Ісусе мы бачым, што Бог змяніў ход вечнасці і ахвяраваў сваё цела дзеля дабра свайго народа. Гэта наша надзея. Таму мы маем страх. Вось чаму мы павінны паводзіць сябе як грамадзяне Божага Царства, чакаючы Яго вяртання.

Чакаць у выгнанні як чужынцу — гэта цяжкае выпрабаванне. Адчужэнне і пераслед за вернасць Ісусу робяць яго яшчэ цяжэйшым. Але Пётр дадае, што мы нарадзіліся зноў праз нятленнае і вечнае Божае Слова. Ён цытуе прарока Ісайю, які прадказваў, што Слова Божае перажыве наймацнейшую дзяржаву таго часу — Вавілон. І ў Ісусе гэта спраўдзілася! Ні Вавілон, ні Рым не маглі перашкодзіць Богу стрымаць Сваё Слова. Спрадвеку Бог выбраў народ для збаўлення, абраўшы свайго Сына — Слова, якое стала целам — Царом.

Ніводная краіна не зможа спыніць Бога. Уваскрасенне Ісуса вярнула нас у Царства, дзе смерці больш няма. Дзякуючы Божаму Слову і Сыну, мы нятленныя і неўміручыя. І гэтая надзея быць часткай вечнага Царства павінна натхняць нас жыць так, нібы Царства ўжо настала.

Рэзка змяняючы метафару, Пётр заклікае нас быць як немаўляты, якія прагнуць малака. Малако спрыяе сталенню дзіцяці. Пётр адзначае, што шлях сталення Божых дзяцей да іх грамадзянства — гэта пастаянная прага добрай навіны пра тое, што Ісус зрабіў для нас. Ісус падобны да кармячай маці, якая нястомна аддае сябе дзеля сваіх дзяцей. І як дзеці, мы расцём, калі зноў і зноў звяртаемся да таго, хто нас збаўляе і забяспечвае.

Мы часта думаем, што пакінуць старыя паводзіны, адмовіцца ад граху і спадзявацца на ўваскрасенне можна толькі праз напружанне і дужыя высілкі. Аднак Пётр сцвярджае, што сталенне як дзіця Божае — гэта так проста, як піць, есці і давяраць таму, што Бог зрабіў для нас у Ісусе.

Няхай Святы Дух дапаможа табе ўбачыць Бога, які выбраў нас быць сваім народам. І няхай Ісуса адкрыецца табе як той, хто збаўляе і робіць нас святымі.