1 Пятра: 5-дзённы План ЧытанняУзор

Пётр заканчвае сваё першае пасланне двума апошнімі заахвочваннямі. Першае — для кіраўнікоў, ці старэйшын, яго цэркваў, раскіданых па Малой Азіі. Як і яны, Пётр таксама з’яўляецца кіраўніком царквы і таксама цярпеў за сваю веру. Пётр натхняе кіраўнікоў такой жа ісцінай, якую даў вернікам: пакуты прыводзяць да славы. Кіраўнікі павінны быць жывымі прыкладамі ахвярнага і праведнага жыцця Ісуса і весці свае малыя паствы, не зважаючы на цану. Ісус паказаў, што служэнне праз пакуты і ахвярнае кіраўніцтва — гэта шлях да славы.

І неабходнасць пакутаў, і вобраз царкоўных кіраўнікоў як пастыраў глыбока звязаны з асабістым досведам Пятра ў стасунках з Ісусам. Пётр вядомы тым, што папракнуў Ісуса за тое, што Ён сказаў пра свае пакуты, і Ісус у адказ назваў яго Сатаной. Адмаўленне неабходнасці пакутаў — гэта сатанінская хлусня. І пасля таго, як Пётр тройчы адрокся ад Ісуса, Ісус заклікаў яго да кіраўніцтва царквой, паўтарыўшы тройчы: «Пасві маіх ягнят». Заклікі Пятра да кіраўнікоў царквы пасвіць ягнят Божых і ахвотна пакутаваць паходзяць з яго найглыбейшай паразы як паслядоўніка Ісуса.

Гэтыя падзеі таксама надаюць сэнс заахвочванням Пятра маладым вернікам гэтых цэркваў. Гонар Пятра адносна пакут прывёў да таго, што Бог выступіў супраць яго, таму ён нагадвае маладым вернікам, што «Бог супраціўляецца ганарлівым, а пакорлівых дабраслаўляе». Імкнучымся да кіраўніцтва маладым людзям Пётр нагадвае, што ўлада прыйшла да яго толькі пасля прыніжэння і пакорлівага падпарадкавання Ісусу. Пакора і пакуты заўсёды маюць сэнс. Сілай сваёй рукі Бог уваскрэсіў Ісуса з прыніжэння смерці і, безумоўна, паклапоціцца пра ўсіх вернікаў у час іх трывогі і пераследу.

Пётр папярэджвае, што пакора не азначае глупства. Сатана палюе на іх і праз пераслед, і праз хлусню, што пакут можна пазбегнуць. Пётр не хоча, каб яго вучні паўтарылі яго памылкі. Цэрквы павінны супрацьстаяць д’яблу, разумеючы, што пакуты — непазбежны шлях для паслядоўнікаў Ісуса. Але разам з пакутамі іх чакае і вечная слава.

Пётр заканчвае сваё пасланне словамі, што ён піша з Вавілона. Вавілон быў важным старажытным горадам у гісторыі Ізраіля. Да часу Пятра ён ужо быў знішчаны, але стаў сімвалам грамадства, якое супрацьстаіць народу Божаму. Гэта апошняе напамінанне, што гэтыя вернікі, незалежна ад сваёй нацыянальнасці, заўсёды будуць выгнанцамі. Паслядоўнікі Ісуса заўсёды будуць чужынцамі, і, як многія чужынцы, яны будуць ненавідзімыя за гэта.

Непазбежнасць пакутаў за нашу веру ў Ісуса цяжка прыняць, не кажучы ўжо пра тое, каб весці ў гэтым цэрквы ці знаходзіць у гэтым натхненне. Але для большасці паслядоўнікаў Ісуса па ўсім свеце і на працягу гісторыі не было варыянту пазбегнуць пакут. Пётр не прымае жыццё без пакут як належнае, але сцвярджае, што благаслаўлёнае жыццё ўзнікае праз пакуты. Для вернікаў у Ісуса непазбежнасць пакут з’яўляецца добрай навіной, бо яна азначае таксама непазбежнасць славы, гонару, благаслаўлення і сілы. Пётр кажа, што пасля таго, як мы пакутуем пэўны час, Бог усёй ласкі адновіць нас, умацуе, зробіць стойкімі і назаўсёды ўсталюе ў сваёй сіле.

Пераслед з боку ўлады, сям'і і сяброў часта выклікае злосць і крыўду. Але Пётр хоча, каб тваёй першай рэакцыяй была радасць. Калі Пятра пабілі за прапаведаванне пра Ісуса, ён пайшоў з радасцю, бо яго палічылі вартым цярпець за імя Ісуса. Гэта не таму, што Пётр быў смелы і не баяўся пабояў. (Памятайце, ён адрокся ад Ісуса!) Пётр радуецца, бо пакуты за імя Ісуса, і духоўныя, і фізічныя, злучаюць яго з Ісусам і Яго будучым уваскрасеннем.

Я малюся, каб Святы Дух адкрыў твае вочы на Бога, які цярпеў і памёр. І няхай ты дасведчыш Ісуса як таго, хто гарантуе наша непазбежнае ўваскрасенне, калі мы церпім разам з Ім.