ข้อพระคัมภีร์ยอดนิยมจาก Eoin 7

แบ่งปัน

An té ċreideas ionnam‐sa, mar aduḃairt an scrioptúir, riṫfiḋ as a ḃroinn sruṫanna uisce ḃeo.

Agus an lá deireannaċ de’n ḟéile, an lá mór, do ṡeas Íosa agus do ġlaoḋ sé ós árd, Má tá tart ar aon duine, tagaḋ sé ċugam‐sa, agus ólaḋ sé.

Aċt is i dtaoḃ an Spioraid do ḃí le glacaḋ aca‐san do ċreidfeaḋ ann, aduḃairt sé an méid sin: óir do ḃí an Spiorad gan bronnaḋ fós; de ḃriġ go raiḃ Íosa gan glóiriú fós.

Ná beiriḋ breiṫ de réir na súile, aċt beiriḋ breiṫ ċeart.

An té laḃras uaiḋ féin, is í a ġlóir féin loirgeas sé; aċt an té loirgeas glóir an té do ċuir uaiḋ é, ata seisean fírinneaċ, agus ní ḟuil mí‐ċneastaċt ann.

D’ḟreagair Íosa iad, agus aduḃairt sé, Ní liom féin mo ṫeagasc‐sa, aċt leis an té do ċuir uaiḋ mé.

Ní ḟéadann an saoġal fuaṫ do ṫaḃairt daoiḃ‐se; aċt atá fuaṫ aige ḋaṁ‐sa, de ḃriġ go dtugaim fiaḋnaise ’n‐a ṫaoḃ go ḃfuil a ġníoṁarṫa go h‐olc.