Kapları zeytinyağıyla dolduran dul kadın

Elişa’nın yaşadığı zamanlarında Elişa gibi peygamberlerin öğrencileri onunla beraber gezerdiler. Bu demek ki peygamberi izleyen öğrenciler dolaşırken karılarıyla kızanlarını evde bırakırdılar. Peygamberler ve öğrencliler para kazanmak için işe gitmezdiler.

Öyle oldu ki bir gün Elişa’nın bir öğrencisi öldü. Bu öğrencinin karısı kocasının borçlarını ödeyemedi. Borçlu olduğu o kişiye yani o adam gelip iki oğlunu da köle olarak alacaktı. Kadın Elişa’ya gidip yardım istedi.

Elişa, “Evinde ne var?” diye sordu.

Kadın, “azıcık zeytinyağı,” karşılık verdi.

Elişa kadına, “Git komşularından çok boş toprak çömlekleri ödünç iste. Ondan sonra evine gir, kapıyı kapat ve zeytinyağı topladığın çömleklerine dök,” dedi.

Kadın Elişa’nın dediklerini yaptı. Bütün topladığı çömlekleri zeytinyağıyla dopdolu oldu. Elişa kadına, “Zeytinyağını sat. Borçlarını öde,” diye söyledi.

Kadın kocasına Allah için çalışmasına izin vermişti. Kocası hanesini geçindirmek için işe gidip çalışmadı, bunun yerine Elişa’yı izledi. Kadının satacak hiç bir şey olmadığı için fakir bir hane olduğunu anlıyoruz. Kadın kocası öldüğü zaman Allah’a güveniyordu. Kadın hanesinin ihtiyaçlarına Allah bakacağına inanıyordu. Allah da bunu bir mucizeyle yaptı.

Bu kadın fazla mal mülk kazanmaktan Allah için yaşamayı daha önemli saydı. Onun eşi yaşarken Allah’a hizmet etti. Allah bunu hatırlayacak diye Ona güvendi. Allah da onun imanına göre yaptı, onu bereketledi.

Biz de eşlerimize Allah için yaşaıp hizmet etsinler diye onlara kuraj verelim. Bizim ve kızanlarımızın ihtiyaçlarını karşılayacağına Allah’ımıza güvenelim.