Lûqa 5 سے مشہور بائبلی آیات

شئیر

Çaxê Ewî xeberdana Xwe xilaz kir, Şimhʼûnrʼa got: «Qeyikê bibe cîyê kʼûr û tʼorʼêd xwe bavêjine nêçʼîrê».

Şimhʼûn lê vegerʼand û got: «Mamosta, me tʼemamîya şevê kir-nekir tiştek negirt, lê bona xatirê Te ezê tʼorʼa bavêjimê». Û gava usa kirin, haqas meʼsî kʼetinê, ku tʼorʼêd wan diqetîyan.

Lê Ewî Xwe li cîyê xewle digirt û dua dikir.

Ez nehatime gazî yêd rʼast kim, lê gazî gunekʼara bona tʼobeyîyê».

Gava Şimhʼûn-Petrûs ev yek dît, xwe avîte çokê Îsa û got: «Xudan, dûrî min herʼe, ez yekî gunekʼar im».

Îsa li wan vegerʼand û got: «Saxlem ne hʼewcê hʼekîm in, lê nexweş.

Û qeyik derxistine bejê, her tişt hiştin pey Wî çûn.

Gava Îsa bajarekîda bû, li wir merivekî serdapêda kʼotî hebû. Çaxê ewî Îsa dît, xwe deverʼûya avît jê lava kir û got: «Xudan! Heger bixwazî, Tu dikarî min paqij kî». Û Îsa destê Xwe dirêj kirê, lê kʼet û got: «Ez dixwazim. Paqij be!» Û destxweda kʼotîbûn jê çû.

Nav û dengê Îsa hê bela dibû û pʼirʼ eʼlalet dicivîya ku guhdarîya Wî bikin û ji nexweşîyêd xwe qenc bin.