’n Paar dae later het Maria haastig na die heuwelland van Judea vertrek, na die dorp waar Sagaria gewoon het. Sy is die huis in en het vir Elisabet gegroet. Met die geluid van Maria se groet, het die kindjie in Elisabet se skoot beweeg en Elisabet is met die Heilige Gees vervul.
Sy het met ’n harde stem teenoor Maria uitgeroep: “Jy is bo alle ander vroue deur God geseën, en jou kind is geseënd. Wat ’n eer is dit dat die ma van my Here my besoek! Toe jy ingekom en my gegroet het, het my kindjie van vreugde beweeg die oomblik toe ek jou stem hoor! Jy is geseënd omdat jy vertrou het dat die Here sal doen wat Hy gesê het.”
Maria het geantwoord:
“Ek prys die Here.
Ek juig in God my Verlosser!
Want Hy het omgesien
na sy nederige diensmeisie,
en nou sal geslag na geslag
my geseënd noem.
Want Hy, die magtige Een,
het groot dinge vir my gedoen.
Heilig is sy Naam!
Sy ontferming strek
van geslag tot geslag
oor almal wat Hom eer.
Sy kragtige arm
doen geweldige dinge!
Hy verstrooi die trotse
en hooghartige mense!
Hy het prinse onttroon
en nederiges verhef.
Hy het dié wat gebrek ly,
met goeie dinge versadig,
en die rykes
met leë hande weggestuur.
Hy het sy dienaar Israel gehelp!
Hy het nie sy belofte vergeet
om ontferming te bewys nie.
Want Hy het ons voorvaders beloof
– vir Abraham en sy kinders –
om vir altyd goed te wees
teenoor hulle.”
Maria het omtrent drie maande by Elisabet gebly en toe is sy huis toe.
Toe die tyd aangebreek het vir Elisabet se kind om gebore te word, het sy ’n seun in die wêreld gebring. Die nuus het vinnig onder haar bure en familie versprei dat die Here Hom oor haar ontferm het en almal was saam met haar bly. Toe die kindjie agt dae oud was, het al die familie en vriende bymekaargekom vir sy besnydenis. Hulle wou hom Sagaria noem, na sy pa. Maar Elisabet het gesê: “Nee! Sy naam is Johannes!”
“Maar daar is dan niemand in jou familie met die naam nie,” het hulle gesê. Met gebare vra hulle toe die kindjie se pa. Daarop beduie hy dat ’n skryfbordjie gebring moet word, en tot almal se verbasing skryf hy: “Sy naam is Johannes!”
Hy kon dadelik weer praat, en hy het God onmiddellik begin prys.
Die hele buurt is met ontsag vervul en die nuus oor wat gebeur het, het oral deur die Judese heuwelland versprei. Almal wat daarvan gehoor het, het daaroor nagedink en gevra: “Wat sal eendag van hierdie kindjie word?” Want die hand van die Here was duidelik op hom.
Sy pa, Sagaria, is hierna met die Heilige Gees vervul en het as profeet gesê:
“Prys die Here,
die God van Israel,
want Hy het sy volk opgesoek
en hulle gered.
Hy het vir ons
’n magtige Redder gestuur
uit die koninklike geslag
van sy dienaar Dawid,
soos Hy lank gelede
deur sy heilige profete
beloof het.
Nou sal ons van ons vyande gered word
en van almal wat ons haat.
Hy was genadig
teenoor ons voorvaders
en Hy het sy heilige verbond
met hulle onthou,
die eed wat Hy teenoor Abraham
ons voorvader gesweer het
dat Hy sou sorg dat ons,
gered van ons vyande,
Hom sonder vrees kan dien
in toewyding en geregtigheid vir altyd.
En jy, kindjie,
sal ’n profeet
van die Allerhoogste
genoem word,
want jy sal die pad
van die Here voorberei.
Jy sal sy volk vertel
hoe om verlos te word:
deurdat hulle sonde
vergewe word.
Vanweë God
se tere ontferming
is die lig van die hemel
op die punt om oor ons te skyn,
om lig te bring aan hulle
wat in donkerheid
en die skaduwee
van die dood lewe,
en om ons te lei
op die pad van vrede.”
Johannes het groot en sterk geword in die Gees. Hy het in die woestyn gewoon totdat hy sy bediening onder Israel begin het.
Bybeltoep
Bybel App vir Kinders
