Известные библейские стихи из لوقا ۱۷

Поделиться

بأزین عیسی او مردأکَ بفرمأسته: «ویریز بوشو. تی ایمأن ترَ نجات بدَه.»

حتی اگه بخوأیه ایتأ روزٚ میأنی هفت وار ترَ بدی بوکونه، بأزین هفت وارم بأیه بگه ‹مرَ ببخش›، وأستی اونَ ببخشی.»

ایتأ جٚه او جوذامیأن، وختی بیده شفا بیأفته، هَطو کی ایجگره زنان خودایَ حمد و ستایش کودی، وأگردسته بمو عیسی ورجأ. خودشَ عیسی پا جیر تأودَه و اونٚ لطفٚ جأ تشکر بوکوده. او شخص سامره شین بو.

پس شیمی حواس جم ببه! اگه تی برأر ترَ بدی بوکونه، اونَ توبیخ بوکون و اگه توبه بوکوده، اونَ ببخش.

عیسی وأورسه: «مگه من ده نفرَ شفا ندم؟ پس او نُه نفر چی بوبوستید؟

عیسی بفرمأسته: «اگه شیمی ایمأن ایتأ خردل دأنه قدر ببه، تأنید اَ توتٚ دارَ بیگید کی ریشه جأ بکنده ببه کی دریا دورون بکاشته ببه و او درختم شیمی جأ ایطاعت کونه.

هر کی سعی بوکونه خو جانَ نجات بده، اونَ جٚه دس دهه. هر کی‌یم خو جانٚ جأ بوگذره، اونَ نجات دهه.

عیسی خو شاگردأنَ بفرمأسته: «گوناه وأسی همیشه وسوسه نهَه، امّا وای بحالٚ کسی کی بخوأیه دیگرأنَ فأکشه وسوسه طرف. او جور آدمٚ رِه بهتره کی پیله‌دأنه آسیابٚ سنگ اونٚ گردن دٚوٚدید و اونَ تأودید دریا دورون کی ساده‌دیلٚ آدمأنَ گومراه نوکونه.

اینسأن پسرٚ اَمونٚ وخت، آدمأن عینٚ نوحٚ زمأت خودا کارأنَ بی‌توجه بیدی. نوحٚ زمأت مردومأن همه‌تأن سرگرمٚ خوردن، نوشیدن و عروسی کودن بید تا او روزی کی نوح کشتی میأن بوشو. بأزین سیل و طوفان بمو و همه‌تأنَ جٚه بین ببرده.