Известные библейские стихи из LUCAS 17

Поделиться

Kag nagsiling sia sa iya, “Tindug kag lakat ka; ang imo pagtoo nag-ayo sa imo.”

kag kon makasala sia sa imo sing makapito sa isa ka adlaw, kag makapito magbalik sa imo, nga nagasiling, ‘Nagahinulsul ako,’ patawara sia.”

Niyan ang isa sa ila, sang nakita niya nga nag-ayo sia, nagbalik, nga nagahimaya sa Dios sa mabaskug nga tingug; kag naghapa sia sa tiilan ni Jesus, nga nagapasalamat sa iya. Karon sia Samariahanon.

Andam kamo sa inyo kaugalingon; kon ang imo utud makasala, sabdonga sia, kag kon maghinulsul sia, patawara sia

Niyan si Jesus nagsabat, “Indi bala ang napulo gin-ayo? Apang diin ang siam?

Kag ang Ginoo nagsiling, “Kon kamo may pagtoo subong sang lamigas sang binhi nga mostaza, makasiling kamo sa sining sicamino, ‘Magabut ka, kag matanum ka sa dagat,’ kag magatuman ini sa inyo.

Ang bisan sin-o nga magtinguha sa pag-agum sang iya kabuhi magadula sini, apang ang bisan sin-o nga magdula sang iya kabuhi magatipig sini.

Kag nagsiling sia sa iya mga gintoton-an, “Indi mahimo kondi mag-abut gid ang mga kabangdanan sa kasandad; apang kailo sia nga paagi sa iya nagaabut sila! Maayo pa sa iya kon bitayan sa iya liog sing bato nga galingan kag itagbong sia sa dagat, sang sa magpasandad sia sang isa sining mga magamay.

Subong sang nahanabu sa mga adlaw ni Noe, mangin-amo man sa mga adlaw sang Anak sang tawo. Nagkalaon sila, nag-ilinum sila, nagpangasawa sila, ginpabanhan sila, tubtub sa adlaw nga si Noe nagsulud sa arca, kag nag-abut ang anaw kag naglaglag sa ila tanan.