குணமாக்கும் கிறிஸ்துமாதிரி

எனவே, ஏதோமியர் தேவனுடைய காரியங்களை வெறுத்தது மட்டுமல்ல, எப்போதும் யாக்கோபின் சந்த்தியாரோடே சண்டை பண்ணுகிறவர்களாகவும் இருந்தார்கள். ஏசாவும் யாக்கோபும் அண்ணன் தம்பிகளாய் இருந்தாலும், அவர்களுடைய சந்ததியார் – ஏதோமியர் தேவனை வேறுக்கிரவர்களாயும், இஸ்ரவேலர் தேவனை அன்பு கூறுகிறவர்களாகவும் – இருந்தார்கள்.

மாமன்னன் ஏரோது, பாதி இதுமேயன் பாதி யூதன். தேவனை வெறுக்கிரவர்களா அல்லது தேவனை அன்பு கூருகிரவர்களா என அவனுக்குள்ளேயே ஒரு போராட்டம். ஆனால் தேவன் அவனோடு இடைபட்டார். தேவன் எப்போதும் பரம்பரை சாபத்தை போக்க விரும்புகிறார்; அதுதான் அவருடைய சித்தம். ஆகவே, பாவத்தையும், அந்த பாவம் ஏரோதின் மீதும் அவனுடைய சந்ததியின் மீதும் கொண்டிருந்த வல்லமையும் அழிக்கும்படியாக தேவன் வார்த்தையையும், சாட்சியையும் அனுப்பினார். மத்தேயு 2ம் அதிகாரத்தின் ஆரம்ப வசனங்களில் இதைத்தான் நாம் வாசிக்கிறோம். கிழக்கிலிருந்து வந்த சாஸ்திரிகள், அவர்களை வழிநடத்தி வந்த நட்சத்திரம், ஆலோசகர்களின் ஆலோசனை போன்ற எதுவுமே, எரோதுவுக்கு இரட்சகர் தேவை என்பதையோ, அல்லது இருளடைந்த இருதயம் மற்றும் பாவம் நிறைந்த வாழ்க்கையில், உலகத்தின் ஒளி வெளிச்சத்தை பிரகாசிக்க செய்ய வேண்டும் என்பதின் அவசியத்தையோ, உணர்த்த முடியவில்லை. பரம்பரை சாபம் முரிக்கப்படுவதற்கான வாய்ப்பு கிடைத்தும், அவன் அதை நிராகரித்து விட்டான்.

தலைமுறை தலைமுறையாய் பரம்பரை சாபத்தியும் பாவத்தையும் சுமந்து கொண்டிருந்தவன், அவற்றிலிருந்து விடுதலையாக வாய்ப்பு கிடைத்தும் தவறவிட்டான். இது போதாதென்று, இரண்டு வயதுக்குட்பட்ட எல்லா ஆண்பிள்ளைகளையும் கொலை செய்து மிகப்பரிய கொடூரமான பாவத்தையும் அவன் செய்தான்.