Gewilde Bybelverse vanaf Матфей 26

Deel

Ойгу болыгар, ченелтеге тӱшпеске мӱргигер: тын сергек, эт-канда дезе, чине јок.

– Ӧзӧк-тыныма ӧлӱмниҥ ачузы тӱшти – деп, олорго айтты. – Мында болуп, Мениле кожо ойгу болыгар.

Эмеш кедери барып, јерге кӧҥкӧрӧ тӱжӱп, мӱргий берди: – Адам! Бу кыйын-шыра Менеҥ јастыккадый болзо, јастыксын. Андый да болзо, Мениҥ кӱӱнимле болбозын, је Сенийиле болгой.

бу Мениҥ јаҥы кереес каным. Кинчектери ташталзын деп, ол кӧп улус учун тӧгӱлип јат.

Олор ажанып отурарда, Иисус калаш алды, алкайла сындырды, ӱренчиктерине ӱлеп, айтты: – Алыгар, јигер: бу Мениҥ эди-каным.

Айакты алып, алкыш јетиреле, олорго берип, айтты: – Мынаҥ ончогор ичигер

Ӱренчиктерге келип, олордыҥ уйуктап јаткандарын кӧрди. – Бир де саат Мениле кожо ойгу болуп албадыгар ба? – деп, Петрга айтты.

Айдып турум слерге: Адамныҥ Каандыгында слерле кожо јаҥы јиилектеҥ ичер кӱнге јетире бу виноград јиилегинеҥ мынаҥ ары ичпезим.

«Пӧтӱк эткелекте, Менеҥ ӱч катап јана тӱжериҥ» – деп, Иисустыҥ айткан сӧзин Петр эске алды. Чыгып барала, ӧксӧп ыйлады.

Туругар, баралы! Бат, Мени садып јатканы јууктап келди.

Айдарда, Иисус ого айтты: – Кылыжыҥды кайра сук. Кылыш тутканы, кылыштаҥ ок ӧлӧр.