Mavhesi emuBhaibheri Ane Mukurumbira kubva kuna Iivan 10

Pakurirana nevamwe

Varras tulou vaiku varrastamah, tappamah da hävittämäh. Minä tulin andamah elostu, kylliä elostu.

Minä olen hyvä paimoi, toven paimoi, kudai panou oman hengen lambahien puoles.

Minun lambahat tundietah minun iäni, i minä tunnen heidy, i hyö astutah minun peräs.

Minä annan heile ilmanigäzen eloksen. Hyö ni ilmazes ijäs ei hävitä, eigo niken heidy kiško minun käzis.

Minä olen veräi. Se, ken tulou sydämeh minun kauti, piäzöy. Häi voibi tulla dai mennä, i häi löydäy syöndykohtan.

Minä olen hyvä paimoi. Minä tiijän omat lambahat, i hyö tietäh minuu

Tuatto, kudai minule heidy andoi, on kaikkii toizii suurembi, i niken ei voi kiškuo heidy Tuatan käzispäi. Minä da Tuatto olemmo yhtes.»

kui Tuatto tiedäy minuu da minä tiijän Tuattua. Minä annan hengen lambahien puoles.

Niken sidä minul ei kiško, sen iče annan iäre. Minul on valdu andua se da valdu ottua se järilleh. Muga Tuatto käski minule ruadua.»

Sendäh Iisus jatkoi: «Toven, toven sanon teile: minä olen lambahien veräi.

Palkalaine ei ole toven paimoi, lambahat ei olla hänen omat. Ku häi nägöy hukan tulemas lammaskarjah, jättäy häi karjan da pagenou. Hukku sordau lambahii, i levittäy karjan.

«Toven, toven sanon teile: se, ken ei mene lammassuojah veriän kauti, a nouzou aijas piäliči, on varras da rozvo.