Stinët e zemrësShembull

Drita e Jetës

Bëj që të shkëlqejë fytyra jote mbi shërbëtorin tënd. - Psalmi 31:16

Shpirti im pret Zotin, më shumë se ata që presin mëngjesin. Shpirti im që po pret, a është e sigurt që Ai do të vijë? Po, ardhja e Tij është me e sigurt se dielli që do të lindë nesër në këtë botë pasi orët e errësirës do të kenë përmbushur misionin e tyre, dhe “agimi nga lart” do të vizitojë ata, sytë e të cilëve po kërkojnë Atë dhe rrezet e Tij të lavdishme të hirit.

Por qe një kohë – a të kujtohet, shpirti im? – kur “ne i fshihnim, si të thuash, fytyrat tona prej Tij”. Madje, më keq se kaq, sepse “Ai u përçmua dhe ne e hodhëm poshtë atë”. Çfarë verbërie e trashë ishte ajo që nuk shihte bukuri tek Ai që është “krejt i bukur”! Përkundrazi, shumë më tepër, a do të pikëlloheshim për largësinë tonë nga Ai dhe a do të vajtonim për manifestimin e pranisë së Tij të ëmbël saqë Ai do të ishte përsëri për ne thjesht “si një rrënjë nga një tokë e thatë”, “nuk kishte figurë, as bukuri.”

Le ta falënderojmë Perëndinë që na hapi sytë si një përgatitje e nevojshme për të parë dritën. Ne kurrë nuk do të ishim lutur: “Bëj që të shkëlqejë fytyra jote mbi shërbëtorin tënd” nëse nuk do të kishim parë renë e trashë të shkeljeve tona që ndërhynte midis Tij dhe të parit e shpirtit tonë të shkëlqimit të Tij. Ndihem sikur po shkruaj sot për dikë, përvoja shpirtërore e të cilës përngjan me përvojën time dhe kam shpresën se një person i tillë do të ngushëllohet nga “ngushëllimi me të cilin ne jemi ngushëlluar nga Perëndia”. E dashur mike, nuk ka asnjë arsye pse duhet të qëndrosh në errësirën e fytyrës mënjanëse të Perëndisë nëse dëshiron vërtet të rikthehesh në favorin e Tij. Qaj dhe kërko dritën që shkëlqen në një vend të errët dhe, para se të kesh mbaruar së lexuari këto fjalë, do ta dëgjosh Atë duke thënë: “Në një shpërthim zemërimi të kam fshehur për një çast fytyrën time, por me një dashuri të përjetshme do të kem dhembshuri për ty, thotë Zoti, Shpengimtari yt.”

Susannah Spurgeon