Известные библейские стихи из Maitiú 6

Поделиться

Ar an adhbhar sin, iarraigidh ar dtús ríoghacht Dé, agus a fhíréanacht: agus bhéarfar díbh, le n-a chois sin, na neithe seo uilig.

Ná bíodh cúram oraibh, dá bhrígh sin, fá’n lá i mbárach: óir béidh a chúram féin ar an lá i mbárach: Ní beag do’n lá a chuid féin de’n olc.

Ar an adhbhar sin, deirim libh, ná bíodh cúram oraibh fá bhur mbeatha, cad é a íosas sibh, ná fá bhur gcorp, cad é a chuirfeas sibh oraibh. Nach mó an t-anam ná an biadh, agus an corp ná an t-éadach?

Acht nuair a dhéanfas tusa urnaighe, gabh isteach i do sheomra, druid an doras, agus i bhfolach guidh d’Athair, agus d’Athair atchí a bhfuil i bhfolach, cúiteochaidh sé leat í.

Is mar seo, dá bhrígh sin, a dhéanfas sibh urnaighe: Ár n-Athair, atá ar neamh, go naomhthar d’ainm. Go dtigidh do ríoghacht. Go ndéantar do thoil ar an talamh mar ghníthear ar neamh.

Ár n-arán sár-shubstainteach tabhair dúinn indiu.

Agus maith dúinn ár bhfiacha, mar a mhaithimíd-inne dár bhfiachamhnaibh féin.

Agus ná leig sinn i gcathughadh, acht saor sinn ó olc. Amén.

Óir má mhaitheann sibh-se a gcionntaí do dhaoine, maithfidh bhur n-Athair neamhdha bhur gcionntaí díbh-se fhosta.

Dearcaigidh ar éanacha an aeir, óir ní chuireann siad, ná ní bhaineann siad, ná ní chruinnigheann siad isteach i sciobóil: agus beathuigheann bhur n-Athair neamhdha iad. Nach mó go mór is fiú sibh-se ná iad-san?

Ná taiscigidh stór díbh féin ar an talamh, mar a n-itheann an mheirg agus an léadhmán, agus mar a dtochlann agus a ngoideann gadaidhthe. Acht taiscigidh stór díbh féin ar neamh, mar nach n-itheann an mheirg ná an léadhmán, agus mar nach dtochlann agus nach ngoideann gadaidhthe. Óir mar a mbíonn do stór, is ann a bhíos do chroidhe fosta.

Ní thig le h-aoinneach seirbhís a dhéanamh do dhá mháighistir: óir béidh fuath aige ar duine acu, agus grádh aige do’n duine eile: nó cuirfidh sé suas le duine acu, agus béidh dímheas aige ar an duine eile. Ní thig libh seirbhís a dhéanamh do Dhia agus do Mhammon.

Agus má chóirigheann Dia mar seo féar an ghuirt atá ann indiu, agus a chaithfear isteach san oigheann i mbárach: nach mó ná sin a dhéanfas sé díbh-se, a lucht an chreidhimh bhig?

Acht nuair a ghní tusa déirc, ná bíodh a fhios ag do láimh chlí cad é bhíos dá dhéanamh ag do láimh dheis: Ionnas go raibh do dhéirc i bhfolach, agus d’Athair atchí a bhfuil i bhfolach, cúiteochaidh sé leat í.

Tabhairigidh aire gan bhur bhfíréantacht a dhéanamh ós cómhair daoine d’fhonn go bhfeiceadh siad sibh: nó ní bhéidh luach saothair agaibh ó bhur n-Athair atá ar neamh.

Agus nuair a ghní sibh troscadh, ná bígidh gruamdha ar nós na mbréagchráibhtheach: óir dorchuigheann siad-san a n-aighthe, chun go mba léir do dhaoine iad a bheith ag déanamh troscaidh. Amén adeirim libh, go bhfuil a luach saothair fáighte acu. Acht nuair a ghní tusa troscadh, cuir ola ar do chionn, agus nigh d’aghaidh: Chun nach bhfeicthear do dhaoine, acht do d’Athair atá i bhfolach, thú a bheith ag déanamh troscaidh; agus d’Athair, atchí a bhfuil i bhfolach, cúiteochaidh sé leat é.