Mavhesi emuBhaibheri Ane Mukurumbira kubva kuna Yuhanno 19

Pakurirana nevamwe

Iso sharobni tatib koʻrgach: — Amalga oshdi! — dedi–yu, boshini egib, jon berdi.

Iso hamma ishlarini tugatganini bilardi. Muqaddas bitiklar bajo boʻlsin deb, U: — Chanqadim! — dedi.

Iso onasini va onasi yonida turgan sevikli shogirdini koʻrdi. Iso onasiga: — Mana bu sizning oʻgʻlingiz! — dedi. Keyin shogirdiga qarab: — Mana bu sening onang! — dedi. Oʻsha vaqtdan boshlab shogird Maryamni oʻz uyiga oldi.

Isoning oldiga kelib, Uning oʻlib boʻlganini koʻrdilar. Shuning uchun boldirlarini sindirmadilar. Lekin askarlardan biri Isoning biqinini nayza bilan teshdi, shu zahoti Uning biqinidan qon bilan suv oqib chiqdi.

Bu hodisa Muqaddas bitiklardagi: “Bironta ham suyagi sindirilmaydi” degan soʻzlar amalga oshishi uchun roʻy berdi. Muqaddas bitiklarning boshqa bir joyida shunday deyilgan: “Ular oʻzlari nayza sanchgan Odamga qaraydilar.”

Iso Oʻz xochini koʻtarib, shahar tashqarisidagi Bosh suyagi degan joyga keldi (bu joyning oramiycha nomi Goʻlgota edi).

Rim askarlari tikanlardan toj oʻrib, Isoning boshiga qoʻydilar, ustiga safsar toʻn kiydirdilar.