Mavhesi emuBhaibheri Ane Mukurumbira kubva kuna Iivanan jevanheli 3

Pakurirana nevamwe

Jumala niätšen tykkäsi muailmua niin äijälti, jotta anto oman ainuon Pojan, jotta yksikänä Häneh uškoja ei joutuis uatuh, vain šais ilmasenikusen elämän.

Ei Jumala työntän Poikuah täh ilmah suutimah muailmua, kun työnsi pelaštamah šen.

Iisussa šano hänellä: «Toven totta šanon šiula: kun ihmini ei šyntyne uuvveštah, ylähyätä, hiän ei šua nähä Jumalan Valtakuntua».

Šitä, ken uškou Häneh, ei suutita. Ken ei ušo, še on jo suutittu, šentäh kun hiän ei uškon Jumalan ainuon Pojan nimeh.

Valo on tullun muailmah, kuitenki ihmiset omien pahojen ruatojen tähen tykättih enämmän pimietä kuin valuo. Šiitä hiät suutitah.

Hänen on tultava šuuremmakši, a miun pienemmäkši.»

Ken ruatau pahua, še vihuau valuo. Hiän ei tule valoh, jotta hänen pahat ruavot ei tultais näkyvih.

Šillä, ken uškou Poikah, on ilmasenikuni elämä. No ken ei tottele Poikua, še ei šua ilmasenikuista elämyä, vain Jumalan viha pisyy hänen piällä.

Niin kuin Moissei tyhjäššä muašša nošti kiärmehen korkiella, šamoin Ihmisen Poikaki pitäy noštua korkiella

Tuatto tykkyäy Poikua ta on antan kaiken Hänen käsih.