Kom Ons GaanVoorbeeld

Leef die lewe

Deur S. George Thomas

Franciskus van Assisi het eenkeer 'n jong monnik genooi om saam met hom na 'n dorp te reis om te gaan preek. Met ontsag en geëerd, het die jong monnik vinnig aanvaar, en die paar het vroeg die volgende oggend na die stad vertrek. Met hul aankoms het hulle op en af in die strate begin stap en honderde mense besoek — straathandelaars, bedelaars, kinders ... eintlik almal met wie hulle in aanraking gekom het. Aan die einde van die dag, toe Franciskus en die monnik op pad huis toe is, het die jong man na hom toe gedraai en gesê: "Verskoon my, meneer, maar ek dink jy het vergeet waarom ons dorp toe gegaan het. Het ons nie gegaan om te preek nie?" Franciskus het geantwoord: "My seun, ons het gepreek. Ons het gepreek terwyl ons gestap het. Ons is deur baie gesien, en ons gedrag is fyn dopgehou. Ons gesindhede is noukeurig gemeet, en ons woorde is aangehoor. Dit is hoe ons vandag ons boodskap gebring het. Daar is geen nut om oral rond te loop om te preek nie, tensy ons lóóp ons prediking is.”

God roep ons nie net tot die daad van getuienis nie; Hy roep ons om sy getuies te wees. As volgelinge van Christus is dit wie ons is. Dit is ons aard — ons karakter — as mense wat deur God gered en geheilig is. Mense kyk baie meer na die manier waarop ons optree as wat hulle luister na wat ons sê. Wanneer ons lewens ooreenstem met ons woorde — wanneer hulle een en dieselfde is — kan ons impak geweldig wees. Mense weet ons is Christene; nie omdat dit is wat ons onsself noem nie; dis omdat ons die lewe leef. Max Lucado sê: “Om jouself 'n kind van God te noem, is een ding. Om 'n kind van God genoem te word deur diegene wat jou lewe dophou, is heeltemal 'n ander saak.”

Franciskus van Assisi het albei kante hiervan pragtig uitgeleef. Alhoewel hy 'n groot evangelis en prediker was wat met vrymoedigheid die waarheid van die evangelie verkondig het, het sy optrede en lewe self gedien as 'n getuienis van die liefde en genade van God. Hy is bekend daarvoor dat hy altyd gesê het: "Verkondig die evangelie te alle tye; indien nodig, gebruik woorde." Franciskus het bloot woorde weergegee wat 'n ander man, gelei deur die Heilige Gees, meer as duisend jaar tevore geskryf het.

Dit was byna 60 jaar sedert Johannes op die Olyfberg gestaan het en Jesus se finale opdrag gehoor het, net voordat Jesus na die hemel opgevaar het, om "sy getuies te wees ... om in die hele wêreld in te gaan en dissipels te maak"; maar hy onthou dit asof dit gister was. In die jare ná daardie oomblik het Johannes verskeie ongelooflike oomblikke gesien en beleef namate die kerk vinnig gegroei en vermenigvuldig het: die Heilige Gees het in die bovertrek neergedaal en hulle op Pinksterdag met vuur gedoop toe meer as 3 000 mense gered is; hy en Petrus is deur 'n engel uit die tronk vrygelaat; Saulus — die kerk se mees aktiewe vervolger — is bekeer, en talle mense is genees. Hoewel die kerk voor geweldige teenstand te staan gekom het, het dit gefloreer en voortgegaan om die boodskap van Christus te verkondig.

Hy het egter ook die talle probleme gesien wat met sulke vinnige groei gepaard gegaan het: kerklidmate het met mekaar gekibbel oor kleinlike kwessies; mense het die woorde van Jesus verdraai en 'n dwaalleer onderrig; gelowiges het na een van twee uiterstes geneig – óf om hulle heeltemal te onttrek van die wêreld en almal daarin, óf om heeltemal in sy aanloklikheid vasgevang te word. Dan was daar diegene wat altyd daaroor gepraat het om mekaar lief te hê, maar dit nooit regtig beoefen het nie.

As die laaste oorlewende lid van die oorspronklike 12 dissipels, weet Johannes dat hy 'n verantwoordelikheid het om hierdie kwessies te hanteer. Dus, met die dringendheid van 'n man wat weet dat hy nie veel meer tyd op hierdie aarde oor het nie, gaan sit hy met 'n boekrol om sy laaste woorde saam te stel. Hoewel sy liggaam swak was, brand Johannes se hart met 'n onblusbare ywer terwyl hy skryf: “Wie beweer dat hy in Hom bly, behoort self ook te lewe soos Jesus gelewe het … Liewe kinders, ons liefde moenie net woorde en lippetaal wees nie, maar moet met die daad bewys word, en dan in opregtheid ... Leef 'n lewe van liefde.”

Kan jy Johannes se passie en oortuiging agter hierdie woorde voel?

Wat hy hier sê, is: "Praat is maklik. Moenie net sê jy is lief vir ander nie; gaan daadwerklik uit en wys dat jy lief is vir ander.”

Nadat hy fisiek gewandel, gepraat en saam met Jesus geleef het — God in die vlees — elke dag vir drie jaar, het Johannes Hom beter geken as die meeste ander mense. Hy onthou die dag toe hy Jesus hoor sê het: "Jy moet God liefhê en jou naaste liefhê." Hy kan nooit vergeet dat hy gesien het hoe Jesus sy lewe oorgee om die mees pynlike dood denkbaar te sterf as gevolg van sy liefde nie. Johannes weet ook, bo enige twyfel, dat daar absoluut geen manier moontlik is om 'n lewe van geloof, van 'n lewe van liefde te skei nie … aktiewe liefde. Hoekom? Omdat God liefde is!

Dit gaan alles oor liefde. Die Christelike lewe is nie een van isolasie of afsondering van mense nie … dit gaan daaroor om uit te gaan in die chaos en modder van die wêreld om die grootste nuus ooit te versprei aan diegene sonder hoop … om die lig van Christus in die donkerste plekke te skyn ... om diegene wat aan sonde verslaaf is, te red ... om die liefdelose, die verlatene, die verwaarloosde, die vergete, die vertraptes en onderdruktes lief te hê.

Franciskus van Assisi het gesê: "Verkondig die evangelie te alle tye." Verkondig die goeie nuus deur jou woorde, maar nog belangriker, deur jou dade. “Lewe in liefde, soos Christus ons ook liefgehad het en om ons ontwil sy lewe as ‘n offergawe gegee het, ja, ‘n offer wat vir God aanneemlik was.” (Efesiërs 5:2).

Kom ons leef. Kom laat ons liefhê. Kom ons gaan.

Here, maak my 'n instrument van u vrede! Waar daar haat is, laat my liefde saai; waar daar oortreding is, kwytskelding; waar daar twyfel is, geloof; waar daar wanhoop is, hoop; waar daar duisternis is, lig; waar daar droefheid is, vreugde.
~ Franciskus van Assisi

Memoriseer Vers

"Hiéraan weet ons wat ware liefde is: Jesus het sy lewe vir ons afgelê. Ons behoort ook ons lewens vir ons broers af te lê. Wie aardse besittings het en sy broer sien gebrek ly, maar geen gevoel vir hom het nie — hoe kan die liefde van God in hom wees? Liewe kinders, ons liefde moenie net woorde en lippetaal wees nie, maar moet met die daad bewys word, en dan in opregtheid" 1 Johannes 3:16–18.